Περιβαλλοντικά προγράμματα και υιοθέτηση ορθής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς: μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται
Part of : για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση ; No.59, 2017
Issue:
Pages:
Section Title:
Π.Ε στο σχολείο
Author:
Abstract:
Η υιοθέτηση ορθής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς αποτελεί τον κύριο σκοπό των περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Η επίτευξή της δεν διέπεται από ευκολία και απαιτεί διάρκεια και συνέχεια. Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν τελικά επιτυγχάνεται. Γίνεται αναφορά σε περιβαλλοντική ομάδα Γυμνασίου η οποία υφίσταται επί σειρά ετών, διατηρώντας ένα βασικό κορμό μαθητών ο οποίος ανανεώνεται με νέα μέλη κάθε νέο σχολικό έτος. Τα μέλη αυτά συνεχίζουν να συμμετέχουν εθελοντικά σε δράσεις της ομάδας, παρόλο που φοιτούν πλέον στο Λύκειο. Με τον τρόπο αυτό η περιβαλλοντική ομάδα αποτελεί έναν «ζωντανό» οργανισμό με κοινό παρανομαστή έναν καθηγητή. Αλλάζοντας θεματολογία και στηριζόμενοι στις δράσεις, έγινε πραγματικότητα η δημιουργία μιας «περιβαλλοντικής» οικογένειας που δεν σταματάει να υφίσταται μετά τη λήξη κάθε σχολικού έτους. Απόδειξη αποτελεί η κοινή εκδήλωση στα εγκαίνια του 3ου Φεστιβάλ Ανακύκλωσης Θεσσαλονίκης που έλαβε χώρα στη ΔΕΘ (Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης) στις 11 Μάιου 2017, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μαθητές της περιβαλλοντικής ομάδας- «οικογένειας» που φοιτούν στο Γυμνάσιο, σε Λύκεια και Πανεπιστήμια. Συνεπώς, η υιοθέτηση ορθής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς μέσα από τα περιβαλλοντικά προγράμματα αποτελεί μία πραγματικότητα που αποδεικνύεται.
Subject:
Subject (LC):
Keywords:
Π.Ε, Εθελοντισμός, εκδηλώσεις, περιβαλλοντικά προγράμματα
Notes:
http://www.peekpemagazine.gr/issue/626
References (1):
- Boud, D. (1998). Developing student autonomy in learning. Kogan Page & Nichols Publishing Company.Carr, W., Kemmis, S. (1983). Becoming critical: Knowing through action research. Victoria: Deakin University.DiEnno & Hilton (2005). High school students’ knowledge, attitudes and levels of enjoyment of an environmental education unit on nonnative plants. The Journal of Environmental Education, 37(1), 13-25.Garber, M. (2000). The turn to ethics. London: Routledge.Fang, Z. (1996). A review of research on teacher beliefs and practices. Educational Rezearch, 38(1), 47-65.Fullan, M.G. (1991). The new meaning of educational change. New York: Teachers College Press.Joyce, B. & Showers, B. (2002). Student achievement through staff development. Alexandria: ASCD.Κόκκος, Α. (2005). ΕκπαίδευσηΕνηλίκωνΑνιχνεύονταςτοπεδίο. Αθήνα: Εκδόσεις Μεταίχμιο.Ματσαγγούρας, Η. (1998). Στρατηγικές διδασκαλίας, Αθήνα: Εκδόσεις Gutenberg.Mulligan, J. & Griffin, C. (1992). Empowerment through exeriental learning: Explorations of good practice. Kogan Page Publishing Company.Ράπτης, Ν. (1999). Περιβαλλοντική εκπαίδευση και αγωγή: το θεωρητικό πλαίσιο των επιλογών. Αθήνα: Εκδόσεις Δάρδανος.Robottom, I. & Hart, P. (1993). Engaging the debate, Research in Environmental Education. Geelong/Victoria: Universities of Australia Deakin and Griffith.Solomon, M. R. (2014). Consumer behavior: Buying, having and being. Pearson Education.Φλογαϊτη, Ε. (1998). Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Αθήνα: Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.Walker, R. & Goodson, I. (1977). Humour in the classroom, In Woods, P. & Hammersley, M. (Eds.), School experience: Explorations in the sociology of education. Croom Helm Press.Wilke, R. J., Peyton, R. B. & Hungerford, H. R. (1987). Strategies for the training of teachers in environmental education. Paris: UNESCO Press.
