459-471

• Τσελέντη-Παπαδοπούλου,  Νίκη

Η μετανάστευση των Ελλήνων στην Ιταλία σημειώνεται, κυρίως κατά την περίοδο της οθωμανικής κατάκτησης της Ελλάδας από τον 15ον έως και τις αρχές του 18ου αιώνα. Οι σημαντικότερες κοινότητες που αναπτύχθηκαν στην Ιταλία και συνέβαλαν ουσιαστικά στη διατήρηση της νεοελληνικής παράδοσης είναι της Βενετίας, της Νεάπολης και της Ανκόνας. Οι κοινότητες αυτές ήταν σημαντικές από τον 15ο μέχρι και τον 17ο αιώνα, οπότε άρχισαν να αναπτύσσονται οι νεώτερες ελληνικές κοινότητες της Τεργέστης και του Λιβόρνου. Παρά τις διαφορές τους, που οφείλ ονται στις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές διαφορές των πόλεων υποδοχής, η ανάπτυξη των μεγάλων κοινοτήτων της Ιταλίας παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά και ακολουθεί τα εξής στάδια: 1) Την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων για το λόγο αυτό φρόντιζαν να ανεγείρουν μια εκκλησία και να την κοσμούν με εικόνες και άλλα αντικείμενα απαραίτητα για τη θεία λειτουργία, σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα" 2) τη δημιουργία σε νομικό επίπεδο μιας εθνικής κοινότητας, confraternita ή scuola, με διοικητική αυτονομία" 3) τη διατήρηση τη ελληνικής παιδείας με την ίδρυση ενός ελληνικού σχολείου.Με τη μελέτη αυτή και συγκεκριμένα από το συνδυασμό των αρχειακών πληροφοριών με τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς που σώζονται στις κοινότητες αυτές, διαπιστώνεται ότι πρόκειται για έργα της μεταβυζαντινής κυρίως τεχνοτροπίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε από την αφομοίωση των δυτικών στοιχείων στις διάφορες φάσεις της.

• History and Archaeology
• Arts

• Ελληνισμός
• Art and history

Περιέχει σημειώσεις, Ce texte a été présenté, pour la première fois, comme communication libre, dans le XXe Congrès international des études byzantines, à Paris en 2001. Voir, «Pré-actes», XXe Congrès international des études Byzantines, Collège de France - Sorbonne, 19-25 août 2001, Paris 2001, p. 383. Ici, nous le publions en ajoutant de notes bibliographiques., Μνημόσυνο Μανούσου Μανούσακα