113-121

• Μικρογιαννάκης, Εμμανουήλ

Ο Πλάτων δεν γράφει εν ηρεµία ούτε δι' ειρηνικήν ζωήν. Η Ελλάς σπαράσσεται και κινδυνεύει να υποδουλωθή εις τους βαρβάρους (Πέρσας και Καρχηδονίους), τη υπαιτιότητι, ενίοτε και συνένοχη, Ελλήνων. Ισχυραί δυνάµεις υπήρχον άλλ' εσπαταλώντο εις ενδοελληνικούς πολέµους. Μνηµονεύονται Ελληνικά στρατεύµατα τον 4ο αι. π.Χ. δις η και τρις µείζονα των εισβαλόντων εις την Ασίαν υπό την ηγεσίαν του Μ. Αλεξάνδρου. Αλλά πώς θα ήνουτο η Ελλάς; Απητείτο ηγεσία. Προτάσεις προς τον σκοπόν αυτόν εγένοντο υπό των Πανελληνιστών ιδίως του Λυσίου και Ισοκράτους. Ο Πλάτων έδωκε την «Πολιτείαν» προβλέπουσαν ηγεσίαν φυλάκων (των ακραίων, κορυφαίων της φυλής, ως προκύπτει εξ ετυµολογήσεως της λέξεως εκ ριζών φυλ- και ακ-). Οι φύλακες θα ενεργούν όχι απλώς ως µία οικογένεια άλλ' ως το ηγεµονικόν µέρος µιας ψυχής, ενισχυόµενον υπό του θυµοειδούς προς ορθήν καθοδήγησιν του επιθυµητικού και του όλου σώµατος και αποτέλεσιν εναρµονίου ατόµου. Το επί µέρους άτοµον δεν σβέννυται. Χάριν αυτού συντελείται ή όλη αγωγή του λόγου εν τη Πολιτεία. Ζητείται συνειδητοποίησις της υποστάσεως του και εκουσία επιλογή, αίρεσις βίου. Ο Κ. Popper δεν είδε ή δεν αντελήφθη τον ακροτελεύτιον µύθον της Πολιτείας. Η ευθύνη δι' ό,τι ήθελε συµβή εις το άτοµον επιπίπτει εις τον ίδιον (αιτία ελοµένου).

• Philosophy, Ethics and Religion
• Political Science

• Φιλοσοφία, Αρχαία
• Πολιτική επιστήμη

Περιέχει σημειώσεις